يادداشت پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛

هفدهم مردادماه از راه رسيد، بوي کاغذ، قلم وورق هاي کاهي که روزنامه ميشوند از همان ابتداي مرداد ماه قوي تراز هر زمان ديگري به مشام مي رسد.
رسيديم به روزي که خبرنگاران با همه بدي ها و خوبي ها دوستش دارند، روزي که حتي اگر به کاممان نباشد حداقل به ناممان هست هرچند که زود مي گذرد.
امروزمي شوم تيتر اول و مهمترين بخش خبر را خودم تشکيل مي دهم؛ قلمم امروز به چشم مي آيد و صفحه کاغذ مي شوم سرنوشت من!امروز ،روزي است که مي تواني خودت باشي و در ميان هزاران خبر داغي که هر روز کره زمين را سوژه خود مي کنند از خودت بگويي.
روز خبرنگار، سرود ماندن در ورطه نوشتن حکايت پابرجايي د ردنياي کلمات وواژه ها و عامل تابندگي دگرباره انديشه هاي انساني است.?? مرداد نمادي از تلاش و سختکوشي کبوتران عاشقي است که همواره به پاسداري از مرزهاي فکري جامعه پرداخته و بي پروا جان خود را بر کف نهاده و با عشقي غير قابل وصف به کار و حرفه خود، پروازي بي پايان و خستگي ناپذير را درآسمان نيلي اين سرزمين دنبال مي کنند.
دنباله گلايه و شکايت نيستم، شکر همين که مي توانيم از هر دردي بنويسيم و در هربابي از گفت‌وگو گرفته تا مشکلات جامعه را انعکاس داده و هم گاهي باعث حل شدنش شويم، بازهم رسالتمان را انجام داداه ايم. شکر که دستي براي نوشتن و قلمي براي قلم فرسايي هست.هرچند که دنياي مجازي لذت قلم دردرست گرفتن را نيز از ما گرفته است، دلم براي همه روزهايي که گذشت و مي گذرد تنگ مي شود، لحظاتي که باعث بزرگ تر شدن وقد کشيدن قلمم شد.ايامي که به سرعت باد گذشت.عده اي بر اين عقيده اند که خبرنگار مرغي است براي عذا و عروسي! نبايد فقط شعار داد؛ خبرنگاري رسالتي عظيم است، بلکه بايد اين باور درما و افکار مردم نهادينه شود و اين ايمان درما ريشه بداوند.
تلنگري بايد به هم قلمان و هم قطاران خودم بزنم،مواظب حفظ حرمت قلمهايمان باشيم، قدرت قلمي که مي تواند با يک نقطه دنيايي را زيرو رو کند، يا رحيمي را رجيم کند، جهاني را برآشوباند يا همچون آبي برآتش اختلاف و فتنه باشد.
بايد صريح و شفاف قلم را بر دست نگارنده رقصاند و بر سينه صفحه نوشت نوشته هايي که از پي رنگي بود/ نوشته نبود عاقبت ننگي بود.
سالها دود چراغ مي خوري تا قلم به دست بگيري و انديشه را تبديل به کلام کني تا شايد منجر به عمل شود، اما افسوس که ديواري کوتاهتر از ديوار اهل قلم نيست.
در کشوري که هويت ديني، ملي و فرهنگي آن به اندازه تاريخ قدمت دارد، روزه هفده مردادماه تنها مي شود روز يکه خبرنگاران مي گويند: روزي که به کاممان نيست، ولي به ناممان هست.
ولي هفده مردادماه و قصه تکراري روز خبرنگار، روز قلم روز ارج نهادن به رکن چهارم دموکراسي روزنامه نگاري فقط يک شغل نيست؛ هم فن است و هم مهارت،آن هم مهارتي که شايد سال ها زمان ببرد تا نيروهاي توانمند و کارامد را به جامعه رسانه اي معرفي کند.اين روزها اعتماد مردم به هررسانه اي در صورتي بوجود مي آيد که نيروهاي شاغل درآن مجموعه تخصص لازم را داشته باشند و درفضايي به دور از قضاوت عجولانه و جانبدارانه اطلاعات لازم را دراختيار مخاطب قراردهند.
اماخالي از لطف نيست،گرچه رسم ادب هم هست،بايد بگوييم وبنويسي روز خبرنگار درتقويم ??? روزه ايراني خود نمايي مي کند. روزي که پيام آور خشونت و خونريزي طالبان با پيکر خونين يک خبرنگار(شهيد محمود صارمي) است.آري دير زماني نيست که خبرنگارايراني که به گمنامي خود خو گرفته، با رويدادي خونين سکوت خود را شکست و ثمره خونش در تقويم اين سرزمين روزي به نام خبرنگار را رقم زد.

فرصتي را که درآنيم غنيمت شمريم/ شايد اي جان نرسيديم به فرداي دگر...
سيد امير حسين ابطحي